На вачох маіх зьнікла стагоддзе, У якім дазвалялася есьці Усе азярное, рачное, лясное I стаяць пад дажджом З босаю галавою, Каб крыху падрасьці. На вачох маіх зьнікла стагоддзе, У якім не былі гэтак людзі Апраменены злосьцю, маною, А хацелі яшчэ спачуваць I спрыяць падобным да сябе Пры жыцьці. На вачох маіх зьнікла стагоддзе, Дзе называлі па даўніх іменах Кожную птушку, травінку, суседку, Дзе ўмелі душой весяліцца I апошнім дзяліцца ў бядзе, Дзе мядзьведзь не з музэя Задзіраў на лясіне метку, I мёд цёк у казачніка Па вусах і па барадзе. Добрым словам любой парою Пры нагодзе Памінаю добрае старое Стагоддзе.
|
|