Вольны вецер напеў вольных песень табе, Бор зялёны ўзьняў дружным гоманам, Сонца полымем вызвала к слаўнай сяўбе, Зоры веру ўлілі сілам зломаным. І ў час буры, нягод і вялікіх надзей, Зацьвіла, расьцьвіла даўгажданая І крыніцай жывой над айчызнай сваей Паплыла, пацякла неспыняная. Паплыла, пацякла зь сьветлай казкай жыцьця Полем, лесам, гарой і далінаю... З свойскіх кветак-пралесак – карона твая, Ўся сама – ясната лебядзіная. Зіхаціш і гусьлярскаю песьняй зьвініш, Узьнімаеш мінуўшчыну даўнюю; Час сягоньняшні уперад ісьці не пыніш І глядзіш сьмела ў будучнасьць тайную. Сьмела ў сонца ідзеш, як жывы агняцьвет, Сееш ласкавы сны залацістыя; Не пужае сумежны дакучны сусед, Не пужае пуціна цярністая. Ад мяжы да мяжы, ад капца да капца Абнаўленьня павевы расходзяцца, Абнімае душу без граніц, без канца Маці-радасьць, што лепшы дзень родзіцца. Ўжо ня так тапары у зялёным бары Хвойкі валяць зімой маразянаю, Ўжо ня так касары ад зары да зары Летам звоняць касой адкляпанаю. Значан гарт у руках, чутна песьня бязь сьлёз, Грудзі славы надзеяй калышуцца, Ў кнігі новы закон ёмка пёрамі з кос Наўсяды людзьмі новымі пішацца. Расьцьвітай жа, узьнімай на арліных крылах Душы, сэрцы і думы заспаныя, Вызывай, выклікай на вялікі прасьцяг Сілу, ведзьмай-пятлёй не чапаную. Высылай, рассылай на край сьвет пасланцоў, Як з гнязда сакалінага сокалаў, Хай лятуць, далятуць да байцоў-удальцоў, Хай грымяць весткай добраю ўвокала. Годзе ў полі, ў лясах ты, старонка, і так Сіратой начавала забытаю, Годзе выпіў крыві з сэрца крыўды чарвяк, Косьці вецер тачыў непакрытыя. Падымайся зь нізін, сакаліна сям’я, Над крыжамі бацькоў, над нягодамі; Занімай, Беларусь, маладая мая, Свой пачэсны пасад між народамі!..
[1906–1912]
|
|