Нічога мой імгненьня лёс На лёгкіх шалях часу не заважыць, Ніхто майго зьнікненьня не заўважыць. Імчыць сабе жыцьця вясёлы воз. Як пасылала ў сьвет мяне, Настрой, відаць, някепскі вечнасць мела. I мне ў жыцьці было куляцца сьмела, Пачуўшы першы гром на ярыне. Наіўнай радасьці пасла, Мяне надзея мела на прыкмеце. I ад мяне сьлед застанецца ў сьвеце, Як на вадзе ад летуценнага вясла.
|
|