Сьвіньня, наеўшыся пад дубам жалудзей
Заснула смагла, пачасалася
I так, як іншы меж людзей,
Лычом карэньняў дакапалася.
Рве карэньне, капае ямы...
«Што робіш? – з дуба сокал кажа.
Гэтак зглуміш і дуб самы,
Як падкапаеш – ссохне, ляжа!»
«Дык што, няхай хоць згіне,
Абы мне жалудоў пад'есьці,
Іх надта любяць сьвіньне», –
Зарухкала сьвіньня урэшце.
Дуб сокалу так гамане:
«Сьвіньня сьвіньнёй і заўсягды;
Яна ня відзе, што на мне
Гадуюцца ей жалуды!»
|
|
