Такая і мне ўжо часіна прыпала,
Што сэрцам разважыш, як глянеш назад, —
Пражыў, перайшоў ты, як кажуць, нямала,
Пабачыў на сьвеце цікавага шмат!
А вось каб спыталі, чаму я зайздрошчу,
Чаго б я найболей хацеў у жыцьці?
Сказаў бы: дзіцяці дапытлівым вочам,
Што толькі імкнуцца да сэнсу дайсьці.
Яму цераз годы дзіцячага плачу,
Пайшоўшы ў далекі свой шлях па зямлі,
Такое, відаць, давядзецца пабачыць,
Аб чым толькі марыць мы прагна маглі.
Хацелася б з новым прайсьці чалавекам,
Яшчэ раз уцеху ад працы адчуць,
Каб з гэтай паловы дваццатага веку
У век надыходзячы хоць зазірнуць!
1954
|
|
