Бы сарваўся вар'ят утрапёны і злосны:
Прах старых гарадоў дасягае нябёс,
Зь дзіркай у чэрапе гінуць дваццатыя вёсны,
Плывуць горкія рэкі жаночых сьлёз.
І над морам, як над жаралом вулкана,
Вырастае грыб і калечыць людзей,
І кунгасы мёртвыя плывуць акіянам
З поўным грузам разьбітых людскіх надзей.
Наша маці-зямля, дарагая і сьветлая,
З дымам фабрык, зь дзяцьмі і з мудрасьцю слоў
Можа стаць назаўсёды, навекі праз гэта
Проста чорнай труною для ўласных сыноў.
Мог бы ты дараваць нам жыцьцё і квітненьне,
Мог бы шчасьцем навек увянчаць народ.
Хто ж зрабіў зь цябе сродак зла і зьнішчэньня,
О грымучы, бязьлітасны кат-вадарод!
Скарпіёны, што бачаць кальцо агнявое
І кусаюць людзей, а потым сябе:
«Здохні! Згінь, чалавек! Хай сонца сьвятое
Не цалуе, ня лашчыць, ня грэе цябе!»
Ўсім даўно астабрыдла стаяць над абрывам.
Што ж хаваеце, людзі, думкі свае?!
О, калі ж яны прыйдуць, гады алівы,
Што галінамі шар зямны абаўе?
Гэта ж проста, як рэпа: магутнай сілай,
Што дае чалавечай руцэ вадарод,
Растапіць навекі зямны халадзільнік,
Безнадзейнай Грэнляндыі мёртвы лёд.
І растаў бы ён, і цёплыя плыні
Спарадзілі б дажджы над сьветам усім,
І прыйшло б да нас мора, сіняе-сіняе,
Зь цеплынёю, з прыбоем, зь пяском залатым.
Над усёю зямлёю трапічныя зоры,
Адбіваюцца пальмы ў цёплай вадзе.
(Я, напрыклад, ніколі ня бачыў мора,
Як мільёны іншых звычайных людзей.)
У паэтаў дрэнных шпурлялі б бананамі,
(Эстэтычней, ніж яек пратухлых пах),
І расьлі б у Воршы маёй мангустаны
І альясы ў туманных лясных Лядaх.
І ад погані чыстая наша планэта
Стала б вольнай, прыгожай, шчасьлівай навек,
Стала б лепшым брыльянтам кароны сусьвету,
Цёплым раем, якога чакаў чалавек.
1957
|
|
