Што за ноч! Што за ціш!
Змоўклі травы, краскі.
Усплыў месячык на ўзвыш
Баяць сьвету казкі.
Неба слухае той сказ,
Хмаркі не схіснуцца,
Толькі зоркі раз-параз
Ціха усьміхнуцца.
Каб сказальніка свайго
Пахваліць як трэба,
Нават зьнічкі ў чэсьць яго
Асьвятляюць неба.
А ён, смутны вартаўнік
Цёмных шатаў ночы,
Засаромеўся, і зьнік
Бляск яго сірочы,
Зьнік у рунях і ў шаўкох
Хмарачак маўклівых,
І гусьцей на землю зьлёг
Гэты змрок імглівы.
1922
|
|
