Прыйшоў мой час. Я пакідаю
Цябе, мой братні край,
І цяжка, ведай, ясны краю,
Сказаць табе – бывай!
Другое неба нада мною
Разьвесіць свой шацёр.
Ты ж на мяне зірнеш вясною
Вачамі яркіх зор.
Я ўсім нутром, душой адчую
Тваіх яснот цяплынь.
Я промень сонца пацалую
З узбэкскіх далячынь.
Успомню горад, шумны, звонкі,
І паркі, і сады,
Салар, узор арыкаў тонкі,
І топаляў рады.
Куточкі ўспомню зацішныя
І велічны Чымган,
І па табе душа заные,
Край-друг Узбэкістан.
У цяжкі час вайны суровай
Ты даў прытулак мне,
З узбэкам песьню адной мовай
Складалі аб вайне. .
І меч адзін мы зь ім кавалі
На злы варожы стан.
Няхай жа ўзносяць вышай хвалі
Цябе, Узбэкістан!
Павеяў вецер, бы ў прадвесьне,
Над нашаю зямлёй.
На разьвітаньне – з гэтай песьняй
Прывет прымі ты мой.
1943
|
|
