|
Баляда першага беларускага вандроўніка
|
...На сонцы нежывым вісяць нябёсы,
Нібы на залатым цьвіку карціна,
Дзе воблакі, як белыя бярозы,
Плывуць адтуль, дзе ёсьць твая Айчына.
А дзе Айчына ёсьць, там ёсьць надзея
На сьветлае, на роднае, жывое,
Якое ў лютую зіму сагрэе
І шлях падкажа з далечы чужое.
І ты глядзіш на воблакі з Айчыны,
Нібы глядзіш на ручнікі Алёны,
Што па рацэ праз дальнія краіны
Плывуць спакойна ў акіян сьцюдзёны.
І тут, ля белых хваляў акіяна,
Якія ліжуць, быццам лёд, нябёсы, –
Цячэ твой шлях, спакон наканаваны,
Як па шчацэ Хрыста сьляпыя сьлёзы...
|
|
