Сьцішэла ўсё наўкол, нібы памёрла,
І сонца, як разрэзанае горла,
Афарбавала чырваньню азёры,
Дзе рыба засьвяцілася, як зоры,
Што ноччу падалі, нібыта росы
З высокай беларускае бярозы...
Заціхла ўсё і зноўку ажыло,
І сонца, нібы ружа, зацьвіло
І асьвяціла возера глыбіні,
Дзе рыба, як пралітае сьвятло,
Плыве і ў адзіноце соннай стыне...
Яны на сонца раньняе глядзелі
І гэты сьвет па-свойму разумелі,
Дзе цішыня, нібыта ўсё памёрла,
І сонца, як разрэзанае горла...
І сонца, нібы ружа, зацьвітала...
І вой маўчаў, і панначка маўчала.
|
|
