Трымаецца неба на зорках,
Нібы на іржавых цьвіках.
І ты, нібы Гарсія Лорка,
Сумуеш па доўгіх начах,
Якія ты ў вершы складаеш,
Нібыта зьбіраеш букет
Дзяўчыне, якую кахаеш,
Якая прамовіла: «Нет...»
Далёка, як Афрыка, мора,
Як неба, як зоркі ў вакне.
Далёка, як тое, што ўчора
Было нібы сонца ў віне.
Вярнуцца назад немагчыма,
Нібыта згарэць і ажыць,
Бо вечная толькі Радзіма
І кроў на ахвярным крыжы...
|
|
