Ты далёка, як тое, што будзе праз год,
І таму я самотны, нібы параход,
Што на беразе ціхім, як прывід, стаіць.
Я гляджу на ваду – і ня бачу вады,
Бачу белыя хвалі, бы ў кветках сады,
У якія ня заўтра з табой нам хадзіць.
Хутка час праляціць, ды ня ўсё праміне,
І самота мая не патоне ў віне –
Ты далёка, як тое, што будзе праз год.
І пайду я ў ваду, і зраблюся вадой,
Белай птушкай ты будзеш лятаць нада мной,
І на беразе будзе стаяць параход.
|
|
