У гэтым сьвеце немагчыма жыць,
Таму і паміраем мы штохвілі.
Нам гэты сьвет, нібы агонь, любіць,
Любіць, як матылі агонь любілі...
І ты гаворыш мне, што я дзівак
І веру, што збываюцца жаданьні,
Ды і наогул, я жыву ня так,
Як трэба жыць пад зоркаю каханьня.
І я нічога не магу зрабіць,
Каб гэты сьвет спакойна разьлюбіць
І адысьці туды, дзе невядома,
Ці буду я ў гасьцях, ці буду дома...
А ў гэтым сьвеце немагчыма жыць,
Ды мы жывём і радуемся шчыра,
Што можам сьвет, нібы агонь, любіць,
Не разьлюбіўшы, адлятаць у Вырай...
|
|
