...А сёньня канчаецца нашае лета,
Нібыта з арбіты сыходзіць планэта,
І лісьце на дрэвах за міг абгарае,
І сьцежкі лісьцё, як агонь, засыпае,
І нам не вярнуцца ў зялёнае Ўчора –
Навокал лісьцё, як чырвонае мора,
І ў ім патанае і нашае лета,
І ты на бальконе ўначы з цыгарэтай,
І я патанаю, каб заўтра зьявіцца,
І ў мора чырвонай лістоты ўлюбіцца,
І потым пісаць невясёлыя вершы
Пра нашае Сёньня, нібыта быць першым,
Хто сум зразумеў, што ў лістоце чырвонай
Жыве і зьнікае, бы ў рэчцы сьцюдзёнай
Жыве і зьнікае і нашае лета,
І срэбная стронга як сэрца санэта,
Які мо' напішацца некалі мною
Пра гэтае лета, што ўжо за сьпіною...
|
|
