Ад’язджаем, быццам паміраем
І зьнікаем з памяці людской.
Рэчы ў сумкі сьпешліва складаем,
Ціха размаўляючы з дачкой.
Ноччу дождж нам грукатаў у шыбы,
Дый цяпер хмурыны 'шчэ плывуць,
І лісты ў калюгах, нібы рыбы,
Сьвецяцца, варушачы траву.
Мы ж ня бачым гэтага нічога.
Да аўтобуса праз дождж бяжым.
Шэрая прамоклая дарога,
Ад якой сьцюдзёна на душы.
А дачка сьмяецца, як заўсёды.
Ёй наперад весела глядзець.
І чаго глядзім наўкол з самотай –
Ёй, малой, ня хутка зразумець.
|
|
