Ноч прыйшла да зямлі на спатканьне, Захад скончыў агнём палаць, І дубы ў малочным тумане Веліканамі ціха стаяць. Бач, агеньчыкі вёскі далёкай, Бач, на ростані ўзьняўся курган. Явар сумны і адзінокі Пахіліў задумёны стан. Кветка тут уначы расьцьвітае, Водар мяккі пялёсткі льюць... І яе па роднаму краю «Кветкай матчынай» людзі завуць. Я крануў яе ціха рукою – І пялёсткі сьпеў завялі, І паўсталі вакол чарадою Ўсе паданьні роднай зямлі. Вось карона ў рацэ заблішчэла, Хтось плыве, як туман, на вадзе, Па дарозе, ад месяца белай, Цар зьмяіны кудысьці паўзе. Цені ў лесе бягуць. Цямнее. І ў чароўнай лясной гушчыні Праімчаўся кудысь, як завея, Ян Прыгожы на белым кані. Нехта зблытаў на росных палянках Сьцежкі ўсе ў недасяжны край. Як далёка, далёка каханка! Сто гадоў шукай ды шукай. Недзе лье яна чыстыя сьлёзы, Спавівае ўвесь замак сон, І Буран на сухой бярозе Сьцеражэ яе ля акон. Над зямлёю зарніцы мільгаюць, І здаецца, што гэта ня гром, А нячыстую раць пабівае, Пакаціла цудоўным мячом. І ня вецер раве-нарастае І ламае гальлё на дубах, А асілкі дубы зьмятаюць, Каб да сонца расчысьціць шлях. І пялёсткі гучаць трывожна, Бо мінуўся сьпеў забыцьця. Казкі новыя, казкі грозныя, Небывалыя казкі жыцьця. Ўспамінаю косы, і вілы, І над замкамі жаркі агонь, Безымянныя ў лесе магілы, І няволі цяжкі палон, Волі нашай крывавыя роды, Катаваньні і зьдзек варагоў, Барацьбу і пакуты народа, Неўміручую душу яго, І паўстаньні, паўстаньні бясконцыя, І замучаных кроў на ральлі, І, нарэшце, шчасьце і сонца, Што сышло на нашы палі. Вы, што маці душу забылі, Безь яе пажадалі пражыць, Што вы варты бяз гэтай магілы, Без каліны на роднай мяжы? Без дубоў, што ў тумане млеюць, Без расы на роднай траве? Павяртайцеся! Вецер мацьнее! Маці кліча, кветка заве! Для яе я павінен, я мушу Неўміручыя гукі схапіць, Ўзяць у рукі «матчыну душу» І на вершы яе пераліць. Запісаць старыя паданьні, Усё, што думаў і што жадаў, І легэнды, што на кургане Сумны явар мне прасьпяваў. Цяжкі крыж, але вельмі пачэсны, Пераліць на свае аркушы Казку мудрую, Простую песьню, Кветку матчынай чыстай душы.
18.VII.1954.
|
|