Я чужы, нібы па-над пустэльняй нябёсы,
У якіх толькі сонца і ветру вужы
Замятаюць пяском, як самотныя сьлёзы,
Шлях вандроўніка, што для пустэльні чужы
І чужым застанецца ляжаць пад пяскамі,
Як пад россыпам золата, што не сабраць
Анікому, хоць будзе зьбіраць і вякамі...
Я чужы, і чужому ня трэба казаць,
Што адзін у пустэльні ён, пэўна, загіне,
Хай ён верыць, што дойдзе да краю зямлі,
Можа, й ён будзе нечым карысны Айчыне,
Як карыснымі некалі ўсе тут былі,
Хто народжаны тут, дзе, як воля, нябёсы,
У якіх толькі сонца і ветру вужы
Замятаюць пяском, як самотныя сьлёзы,
Шлях вандроўніка, што для пустэльні чужы...
|
|
