|
Баляда Міколы Гусоўскага
|
|
1470(?) – 1533(?)
|
Ня сьпіш. На паперу кладзецца лаціна,
Густая, прыгожая, як павуціна,
Што жнівеньскі вецер нясе над табою
І па-над Дняпроваю стромай крутою,
Дзе сосны стаяць, як у Рыме калоны.
Ты песьню пра зубра складаеш для Боны,
Для цэлай Эўропы, якая ваюе
І родныя хаты і замкі руйнуе,
Нібыта ў зьнішчэньні ратунак народам,
Якія ў няволі, як рыба пад лёдам.
Ты песьню складаеш пра веліч Радзімы,
Дзе леты кароткія, сьнежныя зімы,
Дзе ранак збуджаюць зубрыныя рыкі,
Дзе мужныя людзі і Вітаўт Вялікі,
Дзе ў кожнай расінцы паэзія днее,
Дзе родная мова, як сонейка, грэе.
І ты ўсё ня сьпіш, і ўсё вяжаш лаціну,
Нібы ўратаваць песьняй зможаш краіну,
Што Княствам Вялікім завецца стагодзьдзі
І ў вечнасьць, як лета, паціху сыходзіць,
І сыдзе ня хутка, але – немінуча.
Ад гэтага сэрцу балюча-балюча.
І кожнае слова тваё, як сьлязіна,
І ў кожнай сьлязіне жывая Айчына.
1.IV.2009.
|
|
