|
Баляда Тадэвуша Рэйтана
|
|
20.08.1742 – 8.08.1780
|
«Забіце мяне, але не забівайце Айчыну!» –
І крыжам ты лёг пад нагамі сваіх землякоў.
Вялікае Княства быць цэлым, як сэрца, павінна,
Калі ж разьдзіраць яго – будзе пралітая кроў.
Ды ўжо ўсё падзелена, толькі адобрыць патрэбна.
Адобрыць падзел аніхто не прымусіць цябе.
Цябе аніхто тут ня купіць за золата й срэбра,
Купляюцца ж многія, потым жывуць у журбе,
Бо золата й срэбра ніколі ня будзе Айчынай,
Дзе сонца ўзыходзіць, нібыта сьмяецца дзіця,
Дзе самыя вабныя ў сьвеце красуні жанчыны,
Зь якімі жыць цяжка, але і не будзе жыцьця
Бязь іх на зямлі, дзе туман малаком раніцою
Стаіць ля вакон і па лузе квяцістым плыве,
Дзе бусел, нібыта ад Бога пасол, над зямлёю
Яднае крыжы на касьцёле старым і царкве.
«Забіце мяне, але не забівайце Айчыну!» –
Твой голас у шуме, бы ў твані сівой, патануў.
З табой засталіся найлепшыя нашы мужчыны,
Зь якімі любую асіліш бяду і вайну,
Але вас нямнога і ўжо не зыначыш нічога...
І вернесься ў родную Грушаўку ты не маўчаць,
І будзеш, як сьвечка адна, прад Айчынай і Богам
Ля сэрцаў тутэйшых людзей дагараць...
20–21.VII.2008.
|
|
