|
Баляда Тадэвуша Касьцюшкі
|
|
12.02.1746 – 15.10.1817
|
«Амэрыка, бывай! Вяртаюся дахаты!» –
Твой голас, нібы чайка белая, ляціць
Над пенай хваль, што нібы дым вайны кудлаты
Віруе за табой, каб ты ня змог любіць
Вайну, якая не за волю і не за Айчыну,
Не за любоў... І ведай, што паўстаньню быць,
Бо нельга болей жыць так, каб тваю радзіну
Чужак няволіў, прымушаў сваё забыць.
Ды не забыць сваё! Яно сваё ад Бога,
Як родная зямля, як мова, як крыжы
І як твая дамоў праз цэлы сьвет дарога
Бясконцая, нібыта восеньню дажджы...
І заўтра вернесься ты ў родныя пенаты,
Прыгожы, генэрал і ўсё 'шчэ малады.
І будуць посьпехі ў цябе, і будуць страты,
І ўсё забудзецца на змрочныя гады
У родным краі, каб пасьля ізноў успомніць
Цябе нам не чужога па крыві, душы,
І вольнай Беларусі маладыя промні
Зазьзяюцца цьвікамі і ў тваім крыжы...
17.VII.2008.
|
|
