РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Віктар Шніп
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
Баляда Юльяна Нямцэвіча
16.02.1758 – 21.05.1841
Ізноў зацішыцца маёнтак Скокі –
Зьбіраесься ў дарогу, гаспадар.
Паўзуць з усходу чорныя аблокі,
І сонца ўсходзіць, бы ў крыві штандар.
 
І ты апошні раз глядзіш на поле,
Дзе 'шчэ нядаўна ехалі сябры,
Якія марылі з табой аб волі
Для краю, пра які ты гаварыць
Да скону будзеш у раманах, вершах,
Бо родны край – ня Лёндан, не Парыж,
А гэты сад, дзе яблыкаў нарвеш ты,
І ля дарогі брукаванай крыж.
Той крыж абняўшы, можаш прасьлязіцца
І, быццам сябрука, расцалаваць.
Хто любіць родны край – той не баіцца
Яго пакінуць, потым паміраць
Бяз родных ніў, бязь песень, без надзеі,
Якія аніколі не памруць
І безь якіх душа заледзянее,
З халодных воч анёлы не ўзьлятуць...
 
І ты глядзіш апошні раз на Скокі,
Ня плачаш ты, каб у сьлязах тваіх
Ня плавалі ні сонца, ні аблокі,
Што прыплылі да нас з краёў чужых.
 
29.VII.2009.
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.