Баляда Юльяна Нямцэвіча
|
16.02.1758 – 21.05.1841
|
Ізноў зацішыцца маёнтак Скокі – Зьбіраесься ў дарогу, гаспадар. Паўзуць з усходу чорныя аблокі, І сонца ўсходзіць, бы ў крыві штандар. І ты апошні раз глядзіш на поле, Дзе 'шчэ нядаўна ехалі сябры, Якія марылі з табой аб волі Для краю, пра які ты гаварыць Да скону будзеш у раманах, вершах, Бо родны край – ня Лёндан, не Парыж, А гэты сад, дзе яблыкаў нарвеш ты, І ля дарогі брукаванай крыж. Той крыж абняўшы, можаш прасьлязіцца І, быццам сябрука, расцалаваць. Хто любіць родны край – той не баіцца Яго пакінуць, потым паміраць Бяз родных ніў, бязь песень, без надзеі, Якія аніколі не памруць І безь якіх душа заледзянее, З халодных воч анёлы не ўзьлятуць... І ты глядзіш апошні раз на Скокі, Ня плачаш ты, каб у сьлязах тваіх Ня плавалі ні сонца, ні аблокі, Што прыплылі да нас з краёў чужых.
29.VII.2009.
|
|