|
Баляда Эміліі Плятэр
|
|
13.11.1806 – 23.12.1831
|
Юная графіня, ты ня хочаш танчыць,
Спакушаць мужчынаў і ўцякаць ад іх,
І ня спаць начамі, зоркі ў небе бачыць,
Нібы россып кветак побач ног сваіх,
Бо ня час для танцаў, бо твая Айчына
Больш трываць ня можа зьдзеку чужакоў.
І няхай паўстаньне – гэта шлях мужчынаў
Да прысьнёнай волі праз агонь і кроў
Ты яго абрала, нібы пакахала
Маладога воя, што аддаў табе
Пад тваё ўладаньне і душу, і цела...
Завіруха ў лесе ноч усю гудзела,
Ля цябе сьпявала, плакала ў журбе.
Ну а ты шаптала горача малітву
І, як сьвечка, гасла на вачах сяброў.
Мы свой край ня страцім, праіграўшы бітву,
Бо за волю края пралілася кроў,
І яна сьвятая, як і ты сьвятая
Для зямлі, якою заўтра станеш ты –
І ўваскрэсьнеш зоркай па-над нашым краем,
Краем, што аднойчы выйдзе зь цемнаты...
19.VII.2008.
|
|
