|
Баляда Івана Хруцкага
|
|
8.02.1810 – 13.01.1885
|
Ты з ланцужком прыгожым, залатым
Ад імпэратара гадзіньнік маеш.
І тут ланцуг ніякі не ўтрымае
Цябе, бо на радзіму заўтра ты
Гарыш вярнуцца да сьвятых крыжоў
Бацькоўскіх і ля Полацка свой дом
Пабудаваць, каб полацкім сьвятлом
Жывіць сваю душу і маляваць ізноў
Партрэты, нацюрморты, на якіх
Наш родны сьвет багаты, і сьвяты,
І сумны, як пражытыя гады,
Што праляцелі як адзіны міг...
І ўжо – сям’я, маёнтак і спакой,
І ты нікога бачыць не жадаеш.
І, як валун травою зарастае,
Цяжэеш ты самотай незямной,
Але не ад таго, што ўсё міне
І не паўторыцца ўжо больш ніколі,
А адтаго, што прычакацца волі
Усе ня змогуць, воля – не ў віне,
Яна ў крыві павінна быць, і зь ёй
У сэрцах кроў становіцца жывой.
І ланцужок прыгожы, залаты
У прыдарожны пыл кідаеш ты...
7.II.2009.
|
|
