|
Баляда Генрыка Дмахоўскага
|
|
26.10.1810 – 26.05.1863
|
Палын... Пажарышчы... Магілы... Груганьнё...
Але жыве твой край! Ён па сьцяжынках сьлёз
Прыйшоў у сэрца, у якім цьвіце агнём
Твая любоў да васількоў, і да бяроз,
І да людзей, якія марамі жывуць
Аб волі, да якой вядзеш іх сёньня ты
Праз кроў паўстаньня і астрожную траву,
Вядзеш да Беларусі, нібы да вады
Жывой, не забываючы ў краях чужых
Ні таленту свайго, ні цёплых родных слоў,
Якімі саграваў і будзеш грэць усіх,
Каму вышэй за ўсё да родных ніў любоў.
І, памяняўшы прозьвішча, ты не зьмяніў
Сваіх вачэй, што бачылі і бачаць сьвет,
І край азёр, і пастушкоў агні,
Што нібы кроплі сонца, дзе вясна жыве...
...Ізноў паўстаньне, і ты першым рвешся ў бой
І першым падаеш на рукі маладых,
Якім ісьці было ня страшна за табой,
Якім стаў першым твой апошні ўздых.
17.II.2009.
|
|
