Баляда Паўлюка Багрыма
|
14.11.1812 – 1891
|
У Багрыма ціха ў хаце, Ды ня стаў з нудоты зьверам, Бо ёсьць вершы, бо ёсьць вера У Айчыну, што ня страціў. Ёсьць яшчэ жаданьне волі. Сам жывы – і дзякуй Богу. А сябры ляжаць у полі, І ня трэба ім нічога. І ня чуюць, як падпанкі Размаўляюць бізунамі. Беларусь жа паланянкай Заліваецца сьлязамі. «Зноў падняць бы сьцяг паўстанца, Рукі, браце, чуюць сілу. Чым бяз мовы заставацца, Лепш цяпер сысьці ў магілу!» Стаў ён песьняю народнай, І душа ўзьляцела зоркай... Мо' цяпер які нягоднік Схоча ачарніць гаворкай: «Ну які зь яго паэта? Толькі верш адзін пакінуў». Не, няпраўда, людзі, гэта – Верш і, як свой крыж, Айчыну.
25.VIII.1988.
|
|