|
Баляда Яўстафія Тышкевіча
|
|
18.04.1814 – 8.09.1873
|
Устаўшы рана, зноў зямлю капаеш,
Ды ў курганах сівых ня клад шукаеш,
А – Беларусь, што тут была і будзе...
І дзівяцца зь цябе, сьмяюцца людзі,
Бо ты хоць граф, ды нейкі незвычайны –
Палямі ходзіш, берагамі Гайны,
І просіш песьню прасьпяваць старую
Ці казку расказаць, і ўсё натуеш,
Зьбіраеш рэчы для свайго музэя...
У Вільню зьедзеш, і Лагойск сьцішэе,
Нібыта думаць пра цябе ён стане.
А ў родным краі, як пажар, паўстаньне,
І твой музэй – як для пажару вецер...
Яшчэ самотна жыць у гэтым сьвеце,
Бо твой сусед баіцца, што ты здольны
І безь ягонай ласкі жыць прыстойна...
«Музэй закрыць! Забараніць, бо шкодны!» –
Загад вышэйшы. І ты ў краі родным
Жывеш, нібы чужы, людзьмі забыты.
Ды сонца, як тваёй любові зьлітак,
Усходзіць над зямлёй, што ты капаў,
Дзе ў курганох сівых ня клад шукаў,
А – Беларусь, якая ёсьць і будзе...
18.IV.2009.
|
|
