|
Баляда Станіслава Манюшкі
|
|
5.05.1819 – 4.06.1872
|
Як ветразь, музыкай тваёй з аргана
Напоўнены касьцёл Сьвятога Яна,
І Вільня, як каўчэг, празь сьвет плыве
Па курганах, па бруку, па траве,
Па Беларусі, у якой ёсьць ты,
І трэскаюць паміж людзей ільды
Неразуменьня, і сьлязамі з воч
Цякуць і асьвятляюць дзень і ноч,
Як васількі, як зоркі, як бурштын.
Музыкаў многа, ты ж такі адзін,
І слухае цябе народ і Бог,
І прад Эўропаю крыжы дарог
Ужо ня рвуць тутэйшую душу
Ні ў час засушлівы, ні ў час дажджу,
Бо лепш, як тут, ня будзе анідзе –
Ні ў Празе, ні ў Варшаве, ні ў Маскве,
Бо толькі тут, як рыба – у вадзе,
У Беларусі Беларусь жыве,
Але ёсьць слава, да якой і ты,
Як да агню матыль, ляціш заўжды,
І п’еш, як горкае віно, любоў.
Ды не зьнікае шлях у Менск дамоў,
Дзе музыка твая, як карані
Сьвятога дрэва, што ўздымае дні
Краіны, што была і будзе ў нас
У беларусаў, на бясконцы час,
Пакуль малітвай, музыкай сьвятой
Тут поўніцца душа, каб быць жывой...
14.II.2009.
|
|
