|
Баляда Вінцэся Каратынскага
|
|
15.06.1831 – 7.02.1891
|
Ноч над роднай старонкай царуе,
І ты ў чорнай сьвятліцы нікога
І ня прымеш, і не пачастуеш,
Бо ў сьвятліцу крыжамі дарога
Зарастае. І ты заклікаеш:
«Уставайма жа, братцы, да дзела...»
Каб устаць, не любы сілу мае,
І да волі імкненьне сасьпела
Тут ня ў кожнага ў гэтай краіне,
Дзе жаўценькі пясок са сьлязамі
Перамешаны... Ты ўсё ж ня кінеш
Родны люд прад чужымі вятрамі,
Што з усходу і захаду веюць
І якім вельмі міла, што людзі
Беларускасьці не разумеюць...
Беларусь жа была тут і будзе,
Бо на роднай зямлі ты ў народзе,
Як душа ў беларуса жывая,
Як і сонца, што зь цемры ўзыходзіць
І сьвятліцу сьвятлом залівае...
25.XII.2007.
|
|
