|
Баляда Міхала Андрыёлі
|
|
26.11.1837 – 23.08.1893
|
...Уцёкшы з царскае турмы на волю,
Жывеш спакойна ў Лёндане й Парыжы.
І цёплы сьнег, які ляціць з таполяў,
Цябе вяртае ў Віленскую цішу,
У родны тлум, якія назаўсёды
З табою будуць, як да волі прага.
Твае карціны – залатыя соты,
Любоўю поўныя, крывёю сьцяга,
Які лунаў у бітвах над сябрамі,
Зь якімі ты ішоў празь сьмерці вецер...
І ты вяртаесься дамоў, бо ў сьвеце
Мілей няма зямлі, дзе над палямі
Лятуць буслы і жаўрукі крыляюць.
Гэрояў на радзіме не вітаюць,
Іх у Сібір, нібы ў агонь, кідаюць.
І ты жывеш у высылцы, малюеш,
І ты свой лёс прымаеш без праклёну,
Душою ў Вільні, дзе б ні быў, начуеш
І застаесься рыцарам да скону...
22–25.VII.2008.
|
|
