|
Баляда Элізы Ажэшкі
|
|
06.06.1841 – 18.05.1910
|
Магілы паўстанцаў травой заплываюць,
І Нёман ня сьпіць між сівых берагоў,
Дзе сумныя людзі тутэйшага краю
У сэрцах хаваюць да краю любоў,
Якому і ты па крыві не чужая,
Бо ты нарадзілася тут і жывеш
І лепшае долі сабе не жадаеш,
Як – лепшага сонца, што ў небе плыве
Над мілаю сэрцу шляхетнай Гародняй,
Дзе замкі і Храмы, дзе ціша і тлум,
Дзе думкам, як птушкам у небе, свабодна,
Дзе самы гаючы бярозавы шум,
Якім ацаляюцца душы людскія,
Што мараць аб волі на роднай зямлі,
Дзе сьлёзы і кроў, над якімі воўк вые,
Нібыта ўсіх моліць, каб людска жылі
І не адракліся ад песень і казак,
Якія прыйшлі праз стагодзьдзі да нас,
Якія й пра нас праз стагодзьдзі раскажуць,
Калі захаваем мы іх у наш час.
І ты, каралева народнага слова,
Зьбіраеш ня золата, золата – тло,
А песьні і казкі тутэйшаю мовай,
У мове тутэйшай жывое сьвятло,
Што дадзена Богам і не забярэцца
Нікім і ніколі, бо тут – ёсьць народ,
І ён, хто тут свой, хто чужы, разьбярэцца,
Калі не цяпер, дык праз тысячу год.
І, нібы зь нябыту, з травы паўсплываюць
Магілы паўстанцаў, курганьні дзядоў.
Ня будзе нідзе прыгажэйшага краю,
Чым край,
да якога спазнана любоў...
24.II.2009.
|
|
