|
Баляда Пятра Крачэўскага
|
|
7.08.1879 – 8.03.1928
|
Прага. Альшанскія могілкі. Сьветла
Сьцежка вядзе праз гады і празь лета
Зноў да цябе, быццам бы да званіцы,
Дзе на каленях стаяць і маліцца,
Каб адзіноты, як гора, пазбыцца...
І забываецца ўсё, што чужое,
Шэрае, чорнае і залатое,
Помніцца роднае толькі, сьвятое,
Дзе Беларусь пачыналася наша.
Вецер табе пра Айчыну раскажа
Тую, якую ты сьніў і якая
Шлях свой знайшла і ў сабе зьберагае...
Першае лісьце дадолу зьлятае –
І ўжо сьцяжына – зьмяюка жывая.
Пад валуны не хаваецца болей.
Людзі жывуць, калі дыхаюць воляй,
І памірае краіна, якая
Мову народа, як сэрца, кідае
Чорнаму часу пад брудныя боты.
Не зарасьце аніколі асотам
Тое, што ў сэрцах, што сэрцамі стала.
Ёсьць Беларусь, і ўжо гэта – нямала,
Каб на Альшанскія могілкі сьветла
Сьцежка вяла праз гады і празь лета
Зноў да цябе...
6.VIII.2009.
|
|
