|
Баляда Івана Луцкевіча
|
|
9.06.1881 – 20.08.1919
|
На Роса ў Вільні росы, нібы сьлёзы,
Бо ты ўсё ж не вярнуўся з Закапанэ,
Бо ты вярнуўся ў Беларусь, якую
І сьпёка паліць, і сякуць марозы,
Яна ж, нібыта маладая панна,
Трывае ўсё і ўсім усё даруе,
Як ты ўсім за пакуты дараваў.
І сёньня сонца помнік твой цалуе,
І плача беларуская трава,
А ты па Беларусі ходзіш нашай.
Як мы жывём – ня кожны з нас раскажа,
Але ты бачыш сам, але ты чуеш
І ў нашых душах, як сьвятло, начуеш,
Бо ты быў сэрцам Беларусі той,
Што, як каменьне замкаў, пад травой,
Што стаць магла – ня стала залатой...
1.X.2007.
|
|
