|
Баляда Антона Луцкевіча
|
|
29.01.1884 – 23.03.1942
|
У вечнасьці ня губіцца нічога.
І кожны крок твой, як у вечнасьць крок,
Каб Беларусь была, нібы да Бога
Дарога, а – не на вятрах лісток,
Які ляціць туды куды вятры
Яго нясуць, пакуль ён не загіне.
І Вільня наша, наша да пары,
Пакуль у сэрцах, сэрцы ж у краіне,
Што ў вечнасьці ня губіцца зямной,
Дзе ты – змагар і сын паўстанца годны,
Каб слова роднае жывой вадой
Было і не зьнікала ў краі родным,
Дзе людзі найпрыгожыя жывуць,
Што беларусамі даўно завуцца,
Бо беларусы, і яны ідуць
У вечнасьць за табою, каб вярнуцца
У вершах, у карцінах, у сьвятле,
Што ў сэрцах беларускіх, як сьвятыя,
Як Беларусь, якая ў нас жыве
І безь якой мы будзем нежывыя...
23.X.2008.
|
|
