|
Баляда Алены Кіш
|
|
1896 – 1949
|
У раўчуку вада халодная, як неба,
Зь якога дождж ішоў, а заўтра пойдзе сьнег,
Туманны, сьветлы, нібы восеньскае срэбра,
Дзе сьлёзы ёсьць твае і ёсьць чужацкі сьмех
З таго, што босая ідзеш ад вёскі ў вёску
І дываны малюеш гожыя, як рай,
Які адной табе прысьніўся з ласкі боскай,
Каб дыванамі прыгажэўся родны край...
Ты прад вадой, нібы прад будучай карцінай,
Стаіш і бачыш, як цячэ тваё жыцьцё
Вадою праз трысьнёг пад сіратой-рабінай,
Што з адзіноты пагубляла ўсё лісьцё,
Як ты надзеі пагубляла, каб з нягоды,
Як зь ямы чорнай, выбрацца на белы сьвет,
Каб райскі сад на дыване стаў назаўсёды
Жывым і райскім, як сьвятло ў царкве,
І ты, нібы пісьмо каханаму, у неба
Ляціш і падаеш у белую ваду,
Нібы ў халоднае расплаўленае срэбра,
Зь якога кветкі райскія ўзрастуць...
14.XII.2008.
|
|
