|
Баляда Валерыя Маракова
|
|
27.03.1909 – 29.10.1937
|
Не вярнуцца дахаты паэту,
Як і зорцы, што ўпала, у неба
Не вярнуцца з крывавае Леты,
Дзе паэтам нічога ня трэба.
І няма і ў Айчыне прарока.
Ёсьць чырвонае лісьце, як кроў.
Тут да сьмерці сягоньня – паўкрока,
І, як зорка за хмарай, – любоў.
Ты глядзіш на турэмныя сьцены,
Як на ноч, што ваўчэе штоміг,
Дзе счарнелыя краты, як вены
На руках у забойцаў тваіх.
Але верыш ты ў сьветлае раньне,
Як у Бога, што помніць пра нас.
І яно ў нашы хаты загляне,
Хоць, як сонца, далёка наш час.
Ты на неба глядзіш, там ня зоры,
А там кроў, як на столі турэмнай.
І твой крык толькі рэха паўторыць
І схаваецца ў цемры падземнай,
І травой прарасьце праз каменьне,
І ажывіцца ў сэрцах людскіх:
«Не паставіць народ на калені,
На'т забіўшы паэтаў усіх!»
31.X–4.XI.2007.
|
|
