|
Баляда Пятра Конюха
|
|
8.03.1910 – 14.07.1994
|
...Па мястэчку Турэц ты ідзеш малады,
І гармонік з табой пяе на ўсе лады.
І мястэчку да ранку цяпер не заснуць –
Усе разам з табой пра каханьне пяюць...
Зноў Радзіму ў сваіх ты пабачыў сьлязах.
А Радзіма далёка, нібы Млечны Шлях,
Па якім нам да Бога на споведзь ісьці.
Млечны Шлях прад табой, як сьцяжына ў лісьці,
Што сарванае ветрам ляціць і ляціць
І ня можа радзімага дрэва забыць,
Як табе не забыцца, што ты ня чужы
Беларусі, якая як цьвік у крыжы,
Да якога прыбіта Эўропа і ты.
Ты сьпяваеш, ня плачаш, і пішаш лісты
На Радзіму, якая жыла і жыве,
Як малітва ў касьцёлах і ў кожнай царкве.
І лісты твае сьветла над сьветам ляцяць,
Быццам іскры з кастра, ля якога ня сьпяць,
Як і ты, хто далёка ад роднай зямлі,
Да якой 'шчэ сьцяжыны ня ўсе зарасьлі...
9.V.2009.
|
|
