|
Баляда Міколы Ермаловіча
|
|
29.04.1921 – 5.03.2000
|
Ён праз туман, нібыта праз стагодзьдзі,
І праз стагодзьдзі, нібы праз туман,
Ідзе нясьпешна, як па тонкім лёдзе,
Па нашым сьвеце, і гучыць сурма
Над ім у небе, і прастор сьвятлее,
Як бездань, у якой наш Боскі дзень
Народзіцца і душы абагрэе
Усім, хто сёньня празь зіму ідзе
І ў вечнасьці зямной не прападзе,
Бо Ён ідзе праз княствы і праз войны,
Праз дым стагодзьдзяў і стагодзьдзяў пыл.
Ён, нібы неба над зямлёю, вольны,
І Ён самотны, як трава магіл,
Дзе нашае змаганьне спачывае,
Ды спачывае толькі да пары,
Пакуль хто-небудзь зноў не загукае:
«У рукі, хлопцы, стрэльбачкі бяры!..»
І дойдзе Ён, бо ведае дарогу
Да Беларусі, дзе няма зімы,
Дзе белы сьнег, нібы рамонкаў многа
Яму пад ногі накідалі мы...
22.III.2006.
|
|
