|
Баляда Алеся Адамовіча
|
|
3.09.1927 – 26.01.1994
|
Ня думаць пра сябе нідзе, ніколі
І роднае нікому не аддаць.
Айчына ёсьць, калі ў яе ёсьць воля,
Нібыта жыватворная вада.
Ня сьпіш ізноў – баліць душа і плача,
Што ўсё ня так і сіл ня маеш ты,
Каб перайначыць люд, які ты бачыш.
А люд, як лёд, халодны, не сьвяты,
Але сьвятым каб быў ён тут – ня трэба.
Гэроі – мёртвыя, ім не да нас,
І мы глядзім на іх і бачым неба,
Дзе сонца, нібы залаты абраз
У храме нашым, у якім ты вечны,
Як і малітвы ўсе за родны край,
Каб быў, як сонца ў небе, незалежны,
І лепшага ня знойдзеш, не шукай
Такога краю анідзе, ніколі.
Ты ў ім застаўся, як у жылах кроў
Жывога воя, што жыве і волю
Нясе ў сабе, бо з воляю прыйшоў...
30.IX.2007.
|
|
