|
Баляда Лявона Баразны
|
|
4.02.1929 – 15.08.1972
|
Ад вёскі да вёскі, ад хаты да хаты
Ідзеш ты па сьцежках бацькоўскай зямлі
І бачыш, наколькі народ наш багаты
На ўбраньні, на ўзоры, а не на рублі,
Якія ніколі душу не сагрэюць,
А толькі апаляць жывую душу.
Малюеш Айчыну – ня ўсе разумеюць,
Але і ня трэба, бы ў восень дажджу
Ня трэба, бо й так тут хапае самоты
З таго, што сыходзіць штодзённа ў нябыт
Мінулых гадоў сьветлыня, пазалота,
Нам ціш застаецца магільная пліт.
І ты ў адзіноце сваёй не сумуеш,
Бо шлях прад табой – беларускі наш шлях,
Які ты сваёю крывёй афарбуеш,
Каб ён не згубіўся ў туманных гадах,
Дзе зь вёскі да вёскі, ад хаты да хаты
Ідзеш і зьбіраеш жывое сьвятло
Айчыны, каб будні і нашыя сьвяты
Былі беларускімі, каб не было
Самоты па тым, што зьнікае, сыходзіць
Вялікі народ, які ў сэрцы Эўропы,
Дзе ў травах, як чорныя вены, акопы,
Адкуль кожну раніцу сонца ўзыходзіць
Для цэлай Эўропы...
10.XII.2008.
|
|
