|
Баляда Алега Лойкі
|
|
1.05.1931 – 19.11.2008
|
Сягоньня выпаў сьнег, нібыта попел белы
Ад тых мастоў, якімі не вярнуцца ў сьвет
Табе ўжо болей, у якім самотна апусьцела
Твая зямля, бо ты пайшоў, бо ты – паэт,
Якому Беларусь магілай вечнай стане,
Як стала многім, хто яе любіў, як ты,
Сваёй любоўю прыбліжаючы сьвітаньне
Людзям, якія ўсьлед за імі зь цемнаты
Ішлі, дарогу пазначаючы крыжамі,
Сваёй крывёй, што ў век ня змыецца зь зямлі...
І прыйдзе вучань твой, і ён пацір зь сьлязамі
Пралье ў сваю душу, каб мы віно пілі
І славілі цябе і першы сьнег халодны
У рукі бралі, быццам попел ад мастоў,
Якія ты прайшоў, пакінуўшы самотны
І беларускі крыж між тысячы крыжоў...
19.XI.2008.
|
|
