|
Баляда Міхася Раманюка
|
|
3.01.1944 – 4.09.1997
|
Твой саламяны капялюш, нібыта німб,
Над беларускімі дарогамі плыве
Туды, дзе хат гасьціннае сьвятло, агні
Кастроў, крыжы, што на касьцёле і царкве
І на магілах беларусаў, што ў траве
Ня зьніклі без пары, бо Беларусь жыве.
І кожны крок твой, як да прадзедаў зварот,
У душах сьветла адклікаецца людскіх.
Ёсьць Беларусь, а значыць, быў і ёсьць народ
І будзе тут, тут, на зямлі, зямлі для ўсіх,
Хто любіць беларускае жыцьцё, як мы,
Чыёй крывёй напоены лясы, трава
І сонца адзінокае, нібыта Бог,
Якому сінагога і касьцёл, царква –
Адна дарога вечная з усіх дарог
Да Бога, у якога наша Беларусь жыве
І будзе вечна жыць, як валуны ў траве,
Зь якіх збудуецца вялікі белы Храм,
Дзе будзе Бог, дзе будзеш ты і мейсца – нам...
5.X.2008.
|
|
