|
Баляда пошукаў свайго сьвету
|
...І ён штовечар свой знаходзіў сьвет,
Нібы сабака чалавечы сьлед
Сярод сьлядоў зьвярыных у траве.
Свой сьвет знаходзіў у старой царкве
Каля спакою пыльнага ікон,
Ля сьвечак, нібы залатых калон
У райскім садзе, дзе ніколі нам
Ня быць, бо век не збудаваць свой Храм
Са слоў, якімі поўніцца прастор,
Кудой ляцім да адзінокіх зор.
А ён штовечар свой знаходзіў сьвет,
Нібыта рыфму малады паэт
Да слова неспазнанага «любоў»,
І па радках, як па прыступках, кроў
Цякла і размывала гэты сьвет,
Дзе, як сабака чалавечы сьлед,
Штовечар ён адзін свой сьвет шукаў,
Пакуль на сьцежцы ля царквы ня ўпаў.
І зашумела па-над ім трава,
І зьнікла ў небе, як душа, царква...
|
|
