...А ён тады быў проста валацугам
І ён з усімі за табою цугам
Ня мог хадзіць – ня меў ён ні граша.
Але была, была ў яго душа,
Дзе ўсё, што ты казала, не зьнікала,
Яму душу, як сьвечка, асьвятляла,
І да цябе ішоў ён, як да Храма,
Куды яго калісь вадзіла мама
Да споведзі, каб ён сьвятлеў душой.
Ды, як зямля прад небам, прад табой
Заўсёды ён стаяў, і быў маўклівы,
І на цябе глядзеў, і быў шчасьлівы,
Бо мог ён валацугам заставацца,
Які хацеў таксама цалавацца
І марыў пра ўзаемнае каханьне...
Прайшлі гады, як вожыкі ў тумане,
І дзе той валацуга – ты ня знаеш,
Але прачнесься ноччу – уздыхаеш,
Ды не па ім, а па яго маўчаньні,
Анёльскім, нібы вершы аб каханьні...
8.II.2004.
|
|
