Быццам бы агонь зялёны, крапіва
На двары буяе ля прырэчнай хаты,
Дзе гладыш на плоце, быццам бы сава
У зялёным дыме сьвеціцца зірката.
Іржавее на гнілых дзьвярах замок,
А на шэрых шыбах дрэмле павуціньне.
Я іду, і мой цікуюць кожны крок
Птушкі, як анёлкі, у лясной маліне.
А было... Да гэтай хаты хлапчуком
Падысьці баяўся, паглядаў праз рэчку,
Як бяроза поіць веснавым сьвятлом
Воблака, нібы крылатую авечку.
А было... Нічога ўжо ня будзе тут,
І, як човен, адплыве па рэчцы хата
У нязнаны сьвет, і толькі родны кут
Застанецца тут, дзе я, нібы пракляты
Буду рваць ля хат забытых крапіву
І вяртацца ў думках у даўно былое,
Дзе гладыш падобны ў змроку на саву
І лісьцё на дрэвах маладое...
12.II.2002.
|
|
