Толькі цені блукаюць па ссохлым зьнявечаным лесе,
Толькі выюць самотна ваўкі ля іржавых крыніц,
І ня чутна птушыных вясновых і радасных песень.
Лес чакае агню, і яму ўжо нішто не баліць.
Лес памёр.
І лятаюць над ім ашалела вароны
І крычаць, што на сьвеце няма і ня будзе дабра.
У царыцы Вужакі злыднюгі укралі карону
І ў карчомцы штодзённа гуляюць цяпер у цара.
А карчомка стаіць каля мёртвага чорнага лесу,
Ды злыднюгі ня бачаць, ня чуюць ніякай бяды.
Па сталах да цара-балвана цалавацца ўсе лезуць,
І на бочцы з-пад піва сядзіць цар-балван, як сьвяты.
І ніхто не бядуе,
Што лесу няма і ці будзе
Больш каму пасадзіць, бо пусьцеюць у вёсках дамы.
Божай кары чакаюць, як сьвята, набожныя людзі,
А бязьверцы ідуць, як да Храма свайго, да карчмы.
Лес памёр.
Неўзабаве за ім перасохнуць крыніцы
І царыца Вужака ўцячэ ад бядоты ліхой.
Сьпее ў хмары чарнюткай над лесам сухім бліскавіца,
І ў Айчыне няма чалавека з жывою вадой.
10.I.1991.
|
|
