Няўлоўнай вечнай музыкі дыханьне
Плыве над намі сьветла і плыве,
Пакуль са сьнегам першым не растане
У восеньскай, нібы агонь, траве.
Растане і вадой сьцячэ самотнай
У чорную, як вугальлё, ральлю
І будзе кожнае травінцы роднай,
І кожная травінка нам «люблю»
Шаптаць пачне, і музыцы чароўнай
Зноў па-над белым сьветам плыць і плыць
Маладзіком, як залачаным чоўнам,
На дне якога першы сьнег ляжыць.
20–22.V.2008.
|
|
