Ад дажджу на Нямізе патоп,
А Няміга ў трубе пад зямлёй,
Як салдат, што залёг у акоп
І прад боем ляжыць сам ня свой,
Хоць і помніць, што ў цэнтры Эўропы
То пажары заўжды, то патопы...
Я з табою іду па вадзе,
Як праз час, што зрабіўся вадою,
І вада нам насустрач ідзе
І жаўцее царкоўнай сьцяною,
За якою малітвы сьвятло,
Як Нямігі вада пад зямлёй,
І што будзе, што ёсьць, што было
Аб’яднана пажарамі ў ёй...
23.V.2008.
|
|
