Хто я? Што я? Толькі, як усе, вандроўнік
У прасторы вечнай вечнасьці зямной,
Ды ўсё ж мне ніколі не было ўсё роўна,
Хто і як жыве тут на зямлі са мной,
На зямлі, дзе замкі, велічныя Храмы
І руіны Храмаў, замкаў і дамоў,
На зямлі азёраў, кветак і дубоў,
На зямлі, дзе вечна нас чакаюць мамы,
Ну а мы ім рэдка кажам пра сваю любоў,
Бо няма нам часу, бо няма настрою,
Бо ніхто ня цэніць, пасівелых, нас.
І што жыць нам дрэнна тут цяпер з табою,
Вінаваты гэты невясёлы час.
Час то вінаваты, вінаваты й самі,
Бо чакаць прывыклі, што надыдзе дзень:
Самі зьявяцца крыжы на новым Храме,
Сам у змрок загляне сонечны прамень.
Так яно ня будзе! Ды само хай прыйдзе
Разуменьне, што на гэтае зямлі
Ты – тутэйшы, беларус, ня нейкі злыдзень,
Што прыйшоў пажыць тут, як усе жылі,
І таму пытаньні: «Хто я? Для чаго я
У прасторы вечнай вечнасьці зямной?»
Сёньня не зьнікаюць так, як зьнікла Троя,
Як зьнікаюць сьцежкі ў цемнаце начной...
6–10.XII.2007.
|
|
