Дом, дзе першае стрэў сьвітаньне,
Быў на ўскраіне ля дубровы.
Вулка першая да паўстаньня
Мела назву Планоў Князёвых.
Назвы новыя не прыліплі
(Мураўёўская! Петраградская!) –
Да пчаліных дзедаўскіх ліпаў,
Што на Вуліцы Першай Радасьці.
Неіснуючая, нечуваная
Засталася ты ў сэрцы шалёным
Вечнай Вуліцай Абдуванчыкаў
(Залатых-залатых на зялёным).
Вуліцай Мокрых Падтыньнікаў,
Вулкай Звону з-за Весьняй Дубровы,
Вуліцай – Яйка Качынага
Ў Нэтрах Сонечна-лапуховых,
Вуліцай Вось ты і Дома,
Вуліцай Душ Сагрэтых...
Вуліцай трыццаць сёмага
(Але я ня ведаў пра гэта).
Назву новую гнеўна вырыдаў
Рот Айчыны, крывёю заліты.
Ты ў вайну стала Вуліцай Ірада,
Тупіком немаўлятак забітых.
Стала Вулкай Руін і Змарлых,
Стала Вулкаю Год Праклятых,
Вулкаю Клятага Карліка,
Вулкай Сусьветнага Ката.
Колькі год давялося мне класьці
У муры вашы цэглу звычайную,
Вулка Вуснаў і Вулка Шчасьця,
Вулка Здрады і Вулка Адчаю?
Вулка Першага Верша і Слова
(І Апошняга Верша Крывавага),
Вулка Бацькаўшчыны і Мовы,
Вулка іхняй Зіхоткай Славы.
Колькі год я сноўдаўся ценем,
Каб патрапіць на Вулку Радасьці
Вулкай Мудрасьці і Сумленьня,
Вулкай Гневу і Барыкады.
Можа, здарыцца й так, што гора
І вайна зноў падуць на народы,
І мяне за любоў маю горкую
Да Вуліц Радзімы й Свабоды
Павязуць, каб і попел расьсеяць.
На вянчаньне з драўлянай жырафай
Па вулцы Сьвятых Фарысеяў,
На плошчы Анны з Кайяфай.
Хай!
Ніколі ня помняць сьвіньні,
Што з плошчы Няпраўды Дрымучай,
З Лобнай Плошчы – вядзе праз Краіны
Бясконцы Тракт Неўміручасьці.
12.II.1966. Рагачоў. 11.10 вечара.
|
|
