Шкадуй пустэльніка, зіма,
Замецены будан у полі.
Як самагубства, як турма, –
Пустэльніка ліхая доля.
Жыве на хлебе і вадзе
І дзякуе за гэта богу.
А ім палохаюць дзяцей,
Якія хочуць ведаць многа.
Пустэльнік ён, ён награшыў.
А што, астатнія – сьвятыя?
Ён закахаўся ад душы
У панну зь іменем Марыя.
Была багатая яна,
А ён манашак абадраны.
Што манастырская сьцяна –
Калі ты, браце, закаханы!
І ён пайшоў усьлед за ёй.
Раней хадзіў так за іконай.
І ён назваў яе сьвятой,
І ён назваў яе мадоннай.
Яна ж сьмяялася адно:
«Ты малады і невясёлы.
Ня курыш і ня п’еш віно,
Яшчэ й жанчын баісься голых...»
Манах абразы не стрываў,
Дагнаў, абняў, нібы здурэлы,
І доўга панну цалаваў,
Каб паказаць, які ён сьмелы...
Які тут грэх? А ён адчуў
Свой грэх. Да болю сьціснуў вусны,
Аж хмары зьбегліся ўваччу:
«Вялікі грэх кахаць распусных!»
Шкадуй пустэльніка, зіма,
Замецены будан у полі.
Як самагубства, як турма, –
Пустэльніка сьвятая доля.
|
|
